L’è gref èl ciel, gnàn fil de vent a fa corer na us; gna chèla del tèmp. La par strimìda aca l’erba del prà del frèt che la gh’à, e gnà n’onda lézéra la fàn disègn sö la rìa del lac. … So mìa perché ma l’è bèl aca isé, e volarés nà a scaldà l’erba e sopià söl lac, fin a faga fà n’onda lézéra apena apena, sul per scrièr i süssür dèn niènt cuarciàcc dèn cör chèl bat a pià de scundù: so la rìa èl ria a fas scultà
