Nèbia en del me giard

Na nèbia, gréa
la gà empinìt èl giardì,
che sö la ria del lac.
I fìi de l’èrba ì è trèse löstre
dèn tapé sterlüzènt,
del lampiù ve zò’n frèt
bianc de zél.
“ Che frèt chèl fà! “
Par che töt èl mond èl tasès,
föra èl fösc, l’è’n pitùr:
Sö la feràda fìi sitìi:
arzènt, a filà na calabrosa
postada lé, söl momènt.
Èl tasèr èl gà paràt vià
aca i ultim ciòc de la sera:
gnènt !
L’è gref èl tasèr
de fa parì ferèm acàl temp!
Gnà na röda dèn caratì
a pestà i sàs de la strada;
èl mond èl tàs schisàt,
de la ghèba riàda de nòt,
èn del giardì.
Se sènt èn süsür, lezér
dré a la rözada brinada,
che la stralüs
sö l’erbàngrimida.
Lézér se sènt èn pipiolà
e par che ne sbatèr d’ale
èl rìès a sfrisà
i fiì destés de la calabrosa,
postàda so la feràda
frèda zelàda.
L’è’n susür lezér,
a ciamà èl dumà.