G’ho vist un vècio

G’ho vist un vècio,
un dé,
chèl pasàa
sö la rìa del lac.
Él ghia sö’n gichè
mendàt
dàan­ti e pò de dré
e du scarpù’n di pè
co le broche föra de la tomera,
che i parìa dò boche ödade.
L’era na giur­na­da lon­ga,
lon­ga fis;
en po gh’eràl sul
èn po gh’era l’ombra,
e lü,
de na gaiò­fa des­fö­dra­da,
el gà tirat föràn panèt
star­adis
èl se la sgag­nàa
entant chèl nàa.
Èl nàa,
sö la rìa del lac.
De süra,
de dré al ciél chèl la mesiàa,
gh’è vig­nit sö’l vent
èl sè ngrimìt èl lac,
le onde le sciomàa
spacade de le prede de la rìa;
e ste vècio el nàa,
el nàa istès.
Gh’è riàt n’ondada,
e la gh’è nada adòs,
la l’à bag­nat sö töt,
ma lü’l nàa…
el nàa istès.
El nàa dré a na spéra de sùl
e a giö­na de ombra,
e a la fì l’è vignìt föra söt!
Èl nàa, èl nàa;
ma chi èl pò chèl vècio?
I m’à dit che l’eràl temp,
èl temp chèl pasàa.